Een lastige vraag: "Hoe gaat het met je?"

Steek je hand op als jouw antwoord op de vraag “hoe gaat het met je?” bijna altijd “goed” is. Hier nog een opgestoken hand.

Ik merk de laatste tijd dat ik niet zo goed antwoord heb op de vraag “hoe gaat het met je?”. Ik ben al heel wat jaartjes bezig met mindfulness en meditatie en daar heb ik met name geleerd om beter te voelen of ervaren van alle sensaties die in mij leven: mijn lichaam beter en subtieler te voelen, de gedachten te observeren en emoties te herkennen en ervaren. Maar als er dan zo’n vraag komt, dan weet ik niet zo goed waar ik naar moet kijken om hier eerlijk antwoord op te kunnen geven.

In zijn zuiverste vorm, los van de oppervlakkige sociale etiquette, kan deze vraag een verzoek zijn tot verbinding. Het is persoonlijk, het toont belangstelling en zorg van/voor degene tegenover je. Een kort antwoord als “goed” kan dan als een afwijzing voelen. Het biedt weinig mogelijkheid tot inleving en nabijheid tot de ander. Daarom zou ik graag meer authenticiteit willen brengen in het beantwoorden van deze vraag.

Misschien maak ik het onnodig ingewikkeld maar deze vraag dwingt mij enorm om vanuit het hoofd te beantwoorden. Iemand vraagt “Hoe gaat het met jou?” En op dat moment wordt er in mijn hoofd een film trailer afgespeeld van alles wat er speelt in mijn leven sinds ik deze persoon voor het laatst heb gezien. Hoe gaat het met mijn gezondheid, mijn werk, mijn relatie, mijn familie, mijn emotionele welbevinden. Maar ook mezelf afvragen of ik nog noemenswaardige dingen heb meegemaakt of gedaan zoals vakantie vieren, verhuizen, tante worden of weet ik wat. Dat is nogal wat. Dan is het beantwoorden met slechts “goed” soms een verleidelijke uitweg.

Terug naar mindfulness. Het nauwgezet kunnen voelen van alles wat in mij leeft is erg gericht op het huidig moment en is continu aan het veranderen. Hoe voel ik mij nu? Het voelen van wat er op dit moment is, zou antwoorden kunnen geven als: “ik moet eigenlijk heel nodig naar het toilet” of “ik voel nog wat irritatie door mijn lijf gaan” of “ik ben blij in mijn nieuwe trui”. Je krijgt er vreemde blikken van, dat wel. Zeker als je iemand een langere tijd niet hebt gezien. Daarnaast kun je je afvragen in hoeverre dat tot verbinding leidt waar je als vrager op hoopt. Helaas, vind ik bij mindfulness geen soelaas voor deze kwestie.

Een betere benadering vind ik bij Geweldloze Communicatie van Marshall Rosenberg. Daar heb je een prachtige oefening dat “vieren & rouwen” heet. Je voelt in het huidige moment terwijl je terugblikt op een bepaalde sessie, een dag of een periode en benoemt wat je viert omdat bepaalde behoeften vervuld zijn en waar je om rouwt omdat er bepaalde behoeften niet vervuld zijn. Het vieren en rouwen geeft de ruimte om eerlijk te voelen en te uiten waar je oprecht blij, enthousiast of geïnspireerd door bent en waar je teleurstelling, verdriet, of boosheid bij voelt.

Deze oefening werkt fantastisch om met mezelf te verbinden en tegelijk ook met de ander. Het is mooi omdat het niet dwingt om maar één eindoordeel te geven. Het leven is genuanceerd en bestaat nu eenmaal uit heel veel dingen die goed gaan en waar ik dankbaar voor ben en tegelijkertijd zijn er zaken die minder goed gaan of ronduit pijnlijk zijn die ik ook graag zou willen kunnen benoemen. Mindfulness helpt met het stilstaan bij wat je voelt en geweldloze communicatie biedt handvatten om op een gebalanceerde manier te kijken naar waar je in het leven staat.

Wat heb jij te vieren en te rouwen op dit moment?