Er is een beeld dat mijn oude boeddhistische leraar ooit met me deelde dat altijd bij me is gebleven. Hij vergeleek de dwalende geest tijdens meditatie met een duif die midden op zee wordt losgelaten. Je kunt je voorstellen hoe de vogel omhoog de lucht in zweeft, rondcirkelt, op zoek naar een plek om te landen, maar uiteindelijk, na al zijn inspanningen, keert hij onvermijdelijk terug naar het schip. Daar, midden in de eindeloze oceaan, is er nergens anders om naartoe te gaan. Dit eenvoudige beeld resoneert diep met mij, vooral op momenten dat ik me verloren of overweldigd voel door mijn gedachten. Het vat veel samen van wat er de laatste tijd in mij omgaat.
Als Palestijn heeft de duif nog een extra laag van betekenis. Het beeld van de duif met een olijftak is een universeel symbool van vrede, veerkracht en hoop. Deze symbolen vertegenwoordigen al heel lang het menselijke verlangen naar vrede, niet alleen tussen landen, maar ook binnen onszelf. Tijdens meditatie, kunnen wij altijd terugkeren naar een innerlijke vrede, hoe ver onze geest of ons hart ook afdwalen, net zoals de duif altijd terugkeert naar het schip. Zo een fijn idee, juist nu de wereld buiten ver verwijderd lijkt van vrede.
In deze turbulente tijden brengt deze boodschap van de duif hoop. Net als velen voel ik het gewicht van politieke onrust, milieucrises, en een gevoel van polarisatie dat overal lijkt te heersen. Er zijn dagen dat ook ik de angst en druk voel die op onze collectieve geest drukt. Velen van ons kijken naar wereldleiders voor oplossingen, naar consumptie voor troost, of naar status voor zekerheid, maar meer dan ooit lijkt het alsof geen van deze externe krachten de vreugde noch vrede kunnen brengen die we zoeken.
De geest, net als de duif, heeft van nature de neiging om te dwalen. De duif zwerft door gedachten aan het verleden, zorgen over de toekomst, en afleidingen van het huidige moment—soms sneller, soms langzamer. Zelfs na jaren van meditatie ervaar ik nog steeds die dwalende geest. Er zijn dagen waarop het voelt alsof mijn geest weigert mee te werken. Maar wat ik ben gaan beseffen, is dat het doel niet is om de geest te beheersen. Het gaat er niet om om stilte af te dwingen of een perfecte staat van kalmte te bereiken. De sleutel is om de geest met mededogen en geduld te observeren.
Er is geen noodzaak om de geest te beheersen, want net als de duif heeft de geest zijn eigen aard. De geest zal altijd willen verkennen, willen dwalen. Pogingen om je gedachten te beheersen creëren alleen maar spanning. In plaats daarvan heb ik geleerd deze zwerftochten te accepteren als onderdeel van het proces. Wanneer ik stop met het verzetten tegen de aard van mijn geest en simpelweg zijn vluchten opmerk, kan ik hem zachtjes terugleiden. Terug naar de adem, terug naar het lichaam, terug naar het huidige moment. Deze handeling van terugkeren vormt de kern van de meditatie oefening. Het gaat om aanwezig kunnen zijn bij wat er is, zonder oordeel, zonder te proberen verandering af te dwingen.
Het schip—de adem, het huidige moment—wacht altijd op ons om terug te keren. Hierin ligt hoop. In dit huidige moment zijn we veilig. Terwijl ik mijn eigen levensreis voortzet, houd ik vast aan de visie van een toekomst waarin vrede mogelijk is, ook in Gaza en voor de Palestijnen. Het vergt moed, veerkracht en mededogen, maar net zoals de duif altijd zijn weg naar huis vindt, geloof ik dat wij ook onze weg kunnen vinden naar een wereld waar oorlog stopt, rechtvaardigheid zegeviert, en iedereen in vrede kan leven. De duif draagt niet alleen de olijftak van innerlijke kalmte, maar ook de belofte van vrede voor iedereen—als we haar maar liefdevol kunnen laten landen.
Comments