Controle Verliezen

Afgelopen nacht vroor het in delen van Nederland. In augustus. Een vreemde gewaarwording, en tegelijk een herinnering dat de natuur zich niets aantrekt van onze verwachtingen. Haar bewegingen zijn vaak onvoorspelbaar: soms mild, soms genadeloos. Opeens een ijstijd na een vulkaanuitbarsting, een tsunami na een zeebeving, bosbranden, orkanen, een meteorietinslag. Het herinnert mij eraan hoe weinig grip wij eigenlijk hebben.

Toch is het menselijk om te verlangen naar controle. Ik herken dat zelf ook: het idee dat als ik maar goed genoeg plan, stuur en regel, het zal gaan zoals ik wil. Dat geeft houvast, maar het levert ook krampachtigheid op. Want de werkelijkheid is dat het leven zich niet laat temmen. Een diagnose, een verlies, een mislukking – ieder van ons krijgt er zijn deel van.

Soms denk ik dat de zucht naar controle mijn energie verspilt. Die energie kan ik beter gebruiken om anders met de situatie om te gaan. Niet strak overeind blijven alsof er niets gebeurt, maar meebuigen zonder te breken. Soms betekent dat net wat langer wachten voordat ik reageer. Soms mildheid vinden voor mezelf in plaats van mezelf af te straffen. Soms de moed hebben om steun te vragen.

Mijn moeder zegt altijd: “Kijk naar de positieve aspecten van een negatieve gebeurtenis. Hoe kun je het ombuigen voor jezelf?” Dat betekent niet dat pijn verdwijnt, maar dat er soms iets in verscholen ligt: een inzicht, een onverwachte kracht, een nieuwe richting.

Ik hoef het leven niet onder controle te krijgen, maar ik kan leren omgaan met wat er wél gebeurt door met zachtheid doorheen te bewegen.

Misschien is dat wel het recept voor een gelukkig leven, mezelf toe te staan mens te zijn: kwetsbaar, veerkrachtig, en in staat telkens opnieuw te beginnen in de werkelijkheid zoals die zich aandient.

Dank je wel voor het lezen van deze blog, ik hoop dat je ervan genoten hebt. Klik hier om meer blogs te lezen.

Met warme groeten,