En nu?

Laatst reden we van onze groepsretraite in de bergen van Spanje terug naar ons appartement aan het strand. Een bochtige weg op een zonnige dag, zo’n rit waarbij je lijf langzaam ontspant en je gedachten beginnen te dwalen, tot er ineens een hond midden op de weg liep. Een jonge zwarte labrador, heen en weer rennend, enthousiast en bang tegelijk. Hij had een halsband om en zag er goed verzorgd uit. Mijn gevoel zei: die is nog niet lang weg, iemand is hem vast al aan het zoeken.

Auto’s moesten voor hem uitwijken, zowel bergop als bergaf. In een flits besloot ik te stoppen en de deur open te doen. Zonder aarzeling sprong hij in de auto. Zo vol vertrouwen, alsof we elkaar al jaren kenden. We deden de deur dicht. Stilte. Mijn broer, op de achterbank, keek naar de hond, toen naar mij, en zei: “En nu?”

Ik hou van dat soort momenten: “En nu?” Het doet me denken aan die scène in Finding Nemo, wanneer de vissen eindelijk uit het aquarium ontsnappen en dobberend in plastic zakjes in zee belanden. Ze hebben het gehaald. Vrijheid. En dan zegt er één: “En nu?”

We maken plannen. We analyseren. We bereiden ons voor. Maar tot hoever reikt dat eigenlijk? Ze zeggen weleens: als je God aan het lachen wilt maken, vertel hem je plannen. "En nu?", op het moment dat onze intelligentie ingehaald wordt door de realiteit, worden we uitgenodigd om op iets anders te vertrouwen. Niet ons hoofd en ratio, maar de stille aanwezigheid van het voelende lichaam, de ervaring van het moment, en de intuïtie die daarin wakker wordt.

Mindfulness betekent voor mij niet dat ik altijd de antwoorden heb. Het betekent dat ik kan ontspannen in het niet-weten. Leunen op onzekerheid zonder te verkrampen. Vertrouwen hebben. Het moment laten spreken vóór ik zelf iets zeg. De oplossing laten opborrelen uit dezelfde plek waar ook het probleem vandaan lijkt te komen, uit het niets.

Dus daar reden we dan, met een hijgende hond op schoot, zijn kwispelende staart tikkend tegen het raam. En ja hoor, een paar minuten later zagen we een busje met knipperlichten langs de weg. Een man stond ernaast, armen over elkaar, zoekend over de weg met een bezorgde blik. Zijn gezicht veranderde op slag toen hij de hond zag. Een mengeling van opluchting, ergernis en iets wat op liefde leek.

“En nu?” is niet altijd een oproep om iets te doen. Soms is het een uitnodiging om gewoon te zijn. En erop te vertrouwen dat het volgende moment vanzelf het antwoord in zich draagt. Het lichaam ontspannen en vertrouwen, ook al weet je op dat moment niet waar je op aan het vertrouwen bent. 

Dank je wel voor het lezen van deze blog, ik hoop dat je ervan genoten hebt. Klik hier om meer blogs te lezen.

Ik wens je een fijn Paasweekend!