Oogcontact

Deze herfstdag liep op zijn eind, de lucht was koel en stil. Alleen het zachte ritme van mijn voetstappen. Van de andere kant kwam een oudere man aan, versleten kleren, een vermoeid gezicht, onverzorgd haar en baard. Mijn eerste gedachte was: “Ben ik veilig?” Mijn lichaam verstrakte. Ik versnelde mijn pas en ontweek elk oogcontact.

Toen hij me passeerde, verzachtte er iets in mij. De spanning zakte en een andere gedachte kwam op: “Zou hij zich eenzaam voelen? Gaat het wel met hem? Is er iemand die naar hem omkijkt?” Even later kwamen twee mannen met een klein hondje voorbij, een stel misschien. Ik glimlachte, maar ze keken weg. Geraakt, vroeg ik me af: “Voelen zij zich onveilig bij mij? Zijn ze bang dat ik iets tegen hen heb?”

Twee korte ontmoetingen, twee flitsen van angst. Ieder van ons op zijn hoede, terwijl we allemaal verlangen naar veiligheid. Ik realiseerde me hoe vaak angst ontstaat uit afstand. We sluiten ons af voor elkaar om onszelf te beschermen, niet beseffend dat juist contact ons kan laten ontspannen. We voelen ons pas echt veilig als we gezien worden, als we weten dat we erbij mogen horen en geaccepteerd worden.

Ook in onze samenleving zie ik hetzelfde patroon. De angst om een vertrouwde wereld te verliezen, om je omgeving niet meer te herkennen, kan snel omslaan in boosheid of afwijzing. Maar daaronder ligt hetzelfde verlangen: erbij horen, begrepen worden, je thuis voelen in een veranderende wereld.

De wereld wordt niet veiliger door muren op te trekken of ons hart te sluiten. Het wordt veiliger wanneer we zien dat angst in ons allemaal leeft, op verschillende manieren. Wanneer we luisteren om te begrijpen in plaats van om gelijk te krijgen. Wanneer we beseffen dat de ander niet zo anders is dan wijzelf. Dan creëren we veiligheid. Veiligheid is als een omhelzing, het wordt tegelijk gegeven als ontvangen. Dat is de kern van Verbindende Communicatie, en precies waarom ik er zo van hou.

Die avondwandeling herinnerde me eraan hoe kwetsbaar het is om mens te zijn. Hoe snel angst kan ontstaan, en hoe vanzelf het oplost zodra onze blikken elkaar werkelijk raken. Misschien begint veiligheid precies zo, in één klein moment van verbinding, op een stille straat, tussen twee mensen die zich beseffen dat ze niet zo verschillend zijn.

Bedankt voor het lezen van deze blog. Wil je meer blogs ontdekken? Klik hier.

Warme groeten,