Op LinkedIn las ik de ontroerende post van een jonge vrouw die terminaal ziek was met borstkanker. Ze schreef over hoe zij anders naar het leven is gaan kijken. Iets wat je vaker hoort van mensen die in de laatste fase van hun leven staan. Wat zij echter zo mooi omschreef was dat haar verdriet van verlies in het leven niet ging over dingen die op haar ‘bucketlist’ stonden. Ze verlangde niet meer om de pyramides met eigen ogen te zien, te willen bungee jumpen, te willen feesten op Ibiza, om een keer live te willen optreden met haar zangstem of om voor het eerst haar eigen baby vast te houden. Haar verlangen ging verbazingwekkend uit naar de kleine dingen die ze miste uit haar leven. Het doen van boodschappen en bedenken wat ze gaat maken, het bingen op de bank in de armen van haar vriend, het kibbelen over onzinnige dingen, het fietsen in de motregen, het zich opmaken voor een feest, het genieten van lekker eten, het zorgeloos kunnen lachen tot je buikpijn hebt, het ruiken van de lente in de lucht, het contact met de kinderen in haar klas, enz.
Het was confronterend om te lezen omdat dit nou juist de momenten zijn die zo vaak verloren gaan in de drukte en haast van de dag. Het zijn momenten die minder goed op waarde worden geschat en er een bepaalde vanzelfsprekendheid in schuilt. Ze zijn namelijk niks bijzonders. We hebben noch veel moeite voor gedaan, noch veel geld aan uitgegeven. Ze zijn niet benoemswaardig, laat staan dat we er indruk mee kunnen maken op social media. Ik zie het al voor me “Ben aan het genieten bij AH, zo fijn om hier de tijd voor te nemen”. Ze zullen je post misschien wel liken maar ben bang dat ze bij zichzelf denken: “Wat heb je voor een zielig leven, dan?!”. In vele ogen ben je eigenlijk een beetje een loser.
Een mooi uitspraak van Warren Buffett, zakenman en filantropist, luidt: "What the wise man does in the beginning, the fool does in the end”. Treffend in dit geval. Pas bij de eindstreep beseffen we wat er echt toe doet en wat echt geluk brengt. Het leven is al kort genoeg en haast maakt dat het alleen maar korter duurt. We leven van weekend naar weekend en werken naar de vakantie toe. Wat moeten we allemaal afronden voordat we op vakantie kunnen gaan? Wij zijn moe voordat we kunnen gaan genieten, misschien zelfs té moe om echt te genieten.
In plaats van alleen maar meer en steeds grotere dingen te willen in het leven, zouden wij meer aandacht kunnnen hebben en ons open kunnen stellen voor wat er al is. De verwondering terugvinden voor de kleine dingen. Kiezen voor kwaliteit boven kwantiteit van ervaringen, zeg maar.
Het leven voltrekt zich hier en nu. Dit is het enige wat er echt is. De plannen, de dromen, de ambities en al het piekeren erover, dat zit alleen in het hoofd. Laten wij onze ogen openen voor dit moment. Kijk om je heen terwijl je dit leest, waar kan je nu meer bewust van genieten? Leef je leven, ieder moment is kostbaar.