Acceptatie is net als dat doktersadvies om "meer te bewegen", klinkt gezond en verstandig, maar het doen is een ander verhaal. Toch zijn het juist die kleine, onverwachte momenten waarin ik steeds weer besef hoe waardevol het eigenlijk kan zijn.
Laatst had ik zelf zo'n moment op de fiets, toen het begon te regenen. Het leek eerst nog mee te vallen, maar al snel zag ik druppels mijn broekspijpen nat maken. Mijn schouders trokken op, mijn nek verdween naar binnen, en ik fietste met een frons verder, alsof die houding me zou beschermen tegen de regen. Tot ik opeens besefte: hoe hard ik ook tegen de regen vecht, ik zal er niet minder nat van worden. Ik vroeg mezelf af wat er zou gebeuren als ik dit zou toestaan en de regendruppels hun gang zou laten gaan, niet per se verwelkomen, maar accepteren dat het (al) zo is. Dus liet ik mijn schouders zakken, mijn frons verdween, en ik ging weer rechtop zitten. Het voelde opeens minder erg, bijna bevrijdend. De gedachtestroom van ergernis en zelfverwijt (“waarom had ik Buienradar niet gecheckt?”) verdween. Ik merkte dat de krampachtige houding en negatieve gedachten me zwaarder vielen dan de regen zelf. Dit is dus acceptatie, realiseerde ik me, trots op mezelf.
Toen ik dit verhaal deelde met de wekelijkse dinsdagavond-meditatiegroep, kwamen er meteen andere verhalen los. Een deelneemster vertelde over haar eigen ochtendspits, met de bekende hectiek van dochtertje klaarmaken, naar school brengen en op tijd op het werk zijn. Die ochtend was haar dochter Nora echter niet van plan om mee te werken en stond ze huilend en diep verdrietig in de keuken. Ze had kunnen doorzetten, Nora strakker kunnen aanpakken, en met een snikkend kind achterop naar school kunnen fietsen. Maar ze besloot iets anders te doen. Ze nam de situatie zoals die was en liet haar ochtendroutine los. Ze zette thee en ging rustig met Nora op de bank zitten. Het resultaat? Haar dochter kalmeerde, en even later gingen ze ontspannen samen naar school. Het gevolg was niet alleen een rustige Nora, maar ook een ontspannen start van haar eigen werkdag.
Een andere deelneemster vertelde over haar ervaring met acceptatie van zichzelf. Ze weet dat ze in een vergadering niet direct met snelle input komt, maar pas achteraf bedenkt wat ze had willen zeggen. Tijdens een intensieve sessie over medewerkerstevredenheid besloot ze haar eigen behoefte aan meer tijd niet langer te zien als een tekortkoming. Ze accepteerde dat dit is hoe het voor haar werkt. En door dat loslaten kon ze ontspannen deelnemen aan de discussie, zonder dat innerlijke schuldgevoel of het idee dat ze tekortschiet.
Acceptatie is geen eindpunt; het is een levendige, voortdurende uitnodiging van het leven zelf. Het vraagt ons niet om stil te staan, maar om diep adem te halen en onze weerstand los te laten. Het gaat niet om berusting, maar om een intieme, zachte ontmoeting met wat er nu is. Het is een stille revolutie tegen de strijd die we zo vaak zinloos voeren met de werkelijkheid. Het is inzien dat het leven ons keer op keer uitnodigt om te ervaren hoe compleet we al zijn, juist met onze onvolkomenheden, onze twijfels, onze kwetsbare menselijkheid.
In acceptatie ligt een geheim dat ons geluk niet ligt in controle, maar in een overgave aan de ongrijpbare perfectie van elk moment, het gaat precies zoals het moet gaan. In die overgave ontdekken we de weg naar de diepste rust en verbondenheid met wat ons hier en nu beweegt en wat het meeste toedoet in ons leven, namelijk het leven zelf.
Hartelijk dank voor het lezen van deze blog, klik hier om voorgaande blogs te lezen.
Warme groeten,
Comments