Spiritualiteit wordt vaak geassocieerd met zweverigheid, wierook, steentjes, guru’s en retraites in exotische oorden. Hoe meer boeddha-beelden je verzamelt, hoe spiritueler je bent. Het is tijd om hier iets over te zeggen. Ik krijg namelijk vaak te horen van mensen die verbaasd zijn dat ik zo down-to-earth ben voor iemand die zo “spiritueel” is. Dat kan wel kloppen. Ik ben uber pragmatisch en sta met beide benen in de wereld. Het een heeft namelijk niks te maken met het ander. De weg van zelfkennis, zelfreflectie en zelfverbinding is voor mij heel duidelijk een spiritueel pad. Zelfontwikkeling is spiritualiteit. Het is een pad dat leidt tot verdieping in de kern van jouw wezen. Daar vind je alleen maar universele waarheden. Waarheden die wij als mensheid delen, die onveranderlijk zijn. Waarheden die gender, etniciteit, leeftijd en geloof overstijgen. Deze universele waarheden zijn de bron van wijsheid. Vanuit deze wijsheid vloeit er van nature compassie voor alles wat leeft. Het pad van spirituele ontwikkeling begint altijd met jezelf. Logisch ook, waar moet het anders beginnen? Op het spirituele pad is er weinig ruimte voor zweverigheid. Je moet de moed hebben om regelmatig in een broodje spiegel te bijten. Jezelf vragen durven te stellen die jouw realiteit bij de grondvesten doen schudden. Het is eng, doodeng soms. En tegelijk is het bevrijdend. Steeds meer opluchting door het ontdoen van belast. Steeds meer jezelf kunnen zijn, naturel. Gelukkig zonder reden. Geen tierlantijntjes nodig. Je hoeft niets te bewijzen. Er is alleen nog maar liefde. Althans, zo stel ik het mij dan voor, want zo ver ben ik nog niet. Dat laatste kan je gerust bij mijn vriend verifiëren, die zal het met genoegen bevestigen.
Comments