“Heb je een fijne vakantie gehad?”. Ik ben net een week terug van een 3-weekse retraite in de bergen van Andalucia. In een prachtig natuurgebied met uitzicht op de blauwe zee, heb ik overdag veel kunnen mediteren en ’s nachts kunnen kijken naar de sterren. Wat een heerlijkheid. Er zijn foto’s te bewonderen op mijn social media, mocht je nieuwsgierig worden. Wat op de foto’s echter niet te zien is, is hoe moeilijk het soms was. De discipline van vroeg opstaan, continu in een groep mensen functioneren, corvee doen, slapen in een tent, beperkte faciliteiten, missen van de thuisfront, de confrontatie met mezelf aangaan, mezelf alsmaar vergelijken met anderen, etc. Viel niet altijd mee. Tegelijkertijd is er iets moois aan het af moeten zien. Het verbindt mensen, het schept innerlijke veerkracht en zelfinzicht, het levert verhalen en anekdotes op die mij een leven lang bij zullen blijven.
In de zoektocht naar verlichting en perfectie, moeten wij op de eerste plaats de imperfectie om ons heen leren omarmen en waarderen. Daar schuilt wijsheid en schoonheid in. In japan is daar zelfs een begrip voor: Wabi Sabi.
Wabi Sabi, niet te verwarren met Wasabi :), is een zienswijze waarbij er waardering is voor het imperfecte, vervalen en incomplete in het leven. Met het idee dat alles in de natuur, inclusief wijzelf onderhevig zijn aan vergankelijkheid en imperfectie en dat daar juist een unieke schoonheid in schuilt. Letterlijk betekent Wabi zoiets als oud en vervallen en Sabi eenzaam en melancholisch. Wabi Sabi is het omarmen van de eenvoud, acceptatie van wat er in het moment is, en liefde voor de ziel der dingen en mensen.
In het Westen is het meestal het tegenovergestelde. We willen lang leven en er tegelijk jong blijven uitzien. We willen dat de nieuwe dingen die we aanschaffen onveranderd mooi blijven. We denken in starre patronen waarbij alles alsmaar meer en beter wordt. Wij willen controle hebben. We streven naar oneindige perfectie en ontkennen en verdoezelen al wat het tegendeel bewijst. Niets lijkt echter verder verwijderd te zijn van het echte leven. Het leven is eerder rommelig, onvolmaakt, veranderlijk en onvoorspelbaar. Tegelijkertijd is het vage en ongrijpbare van het leven juist wat het zo mooi maakt. De toekomst is altijd zwanger met het onverwachte.
Je gaat naar een begrafenis om afscheid te nemen en je ontmoet daar de liefde van je leven. Of een goed gesprek met een vreemde op een bankje in het park dat de koers van je leven voorgoed verandert. Het leven is niet altijd makkelijk maar zoals een Roemeense vriendin een keer tegen mij zei: “Een moeilijk leven is niet persé een slecht leven”. Wabi Sabi is een doorleefde waardering van dit feit.
Ik verlang naar meer Wabi Sabi in mijn leven; de dingen kunnen laten zijn zoals ze zijn. Mij te laten raken door mijn eigen imperfectie en vergankelijkheid. Vertragen van de snelheid van het leven, meer aanwezigheid in het moment, diepere verbinding met de wereld om mij heen, grotere liefde en waardering voor alles wat er is en wat het mij geeft. Maar ook het nederige besef van mijn afhankelijkheid van de elementen en van de zwaartekracht die hun sporen achterlaten op en in mijn lichaam.
Kortom, ik verlang ernaar om het leven te benaderen met meer respect en dankbaarheid en mezelf niet meer krediet te geven dan ik verdien in het geheel van wat bijdraagt aan mijn geluk.
Met dit verlangen ga ik door met meditatie en leer elke dag om mijn eigen onvolmaaktheid nederig te omarmen.
