Een oud Amerikaans Indiaans verhaal begint met “De bomen voor je en de struiken naast je, zijn niet verdwaald. Waar je ook bent, je bent hier”.
De laatste tijd alles wat ik schrijf is zwaar en soms met een donker randje. Allerlei existentiële thema’s komen voorbij als ik een onderwerp wil bedenken. Ik begon mij zorgen te maken over mijn lezers. Jullie hebben al genoeg aan je eigen problemen en komen bij mij juist om lichtheid te vinden. Daarom heb ik meerdere pogingen ondernomen om iets sprankelends te schrijven over de ontvouwende lente en het begin van nieuw leven, maar dit leverde blogs op die voor mij zo weinig betekenend lijken dat ik ze niet durf rond te sturen. Deze keer wil ik dicht bij mezelf blijven. Ik wil met jullie delen wat er werkelijk in mij leeft en daarbij mijn authenticiteit getrouw blijven. Wie weet, heb je er meer aan dan een verhaal over de lente.
Ik ervaar op het moment namelijk een gevoel van verdwaald zijn waarbij ik ergens weet dat ik hier goed zit, maar zeker weten doe ik niet. In mijn hart is er pijn voor wat er gaande is in Gaza, het onbeschrijfelijk menselijk leed dat alsmaar doorgaat, elke dag erger wordt en waar we allen machteloos toekijken. Ik voel me bedrogen door de instituties om mij heen. Allen hebben gefaald in het ophouden van hun eigen principes. Allemaal.Beetje het gevoel dat Truman moet hebben gehad in de film “The Truman Show” wanneer hij erachter komt dat zijn hele leven in scène is gezet. Hij stapt op een boot en vaart naar de horizon totdat hij door een kartonnen muur heen vaart. Het was allemaal nep. De Nederlandse politiek, alle partijen waar ik ooit op gestemd heb, de EU, de VN, de universele verklaring van mensenrechten, de universiteiten waar ik aan gestudeerd heb, de wetenschap, de Nederlandse samenleving, de bakker om de hoek, allen hebben mij gefaald.
Want puntje bij paaltje, ook als je het geen genocide, ethnische zuivering of kolonisatie wilt noemen, er is niet eens unaniem uitgesproken hoe onacceptabel en onmenselijk het is wat er mensen en kinderen aangedaan wordt. En ik ben er kapot van. De wereld draait alsmaar door en ik weet niet waar ik met mijn pijn, frustratie en wanhoop heen moet. Dus ik adem in en ik adem uit en ik schrijf het op… En te weten dat jij het aan het lezen bent, helpt mij om mij niet alleen te voelen…
Zo, dat lucht al iets op. Mezelf in de wereld kunnen brengen zoals ik ben en het gevoel hebben dat het ok is. Ik ben niet verdwaald, ik ben gewoon hier. En het “hier” verschuift van moment tot moment. Er ontstaat langzaam ruimte voor een nieuw landschap in mij. De eerste zonnestralen, de fragiele bladeren aan de boom, de bloesem op de grond. De natuur heeft zoveel doorstaan en telkens breekt het zichzelf af en begint het opnieuw. Altijd hoopvol, altijd ruimte voor groei. Mezelf telkens toestaan om opnieuw te beginnen. Zonder voorbij te gaan aan wat er is. Een frisse blik werpen op wat het hier zijn betekent. Het hier waar ik nu sta. In al het verdriet, het mooie niet ontkennen en vice versa. De natuur is liefde en de lente laat zien dat er altijd hoop is. Alles groeit naar het licht.
...En dan is het toch nog een lente verhaal geworden dus ;)
Wil je meer van mijn blogs lezen? Klik hier!
Met warme en hoopvolle groeten,
