Verlies Transformeert

Tijdens mijn wandeling in het park zag ik laatst een meerkoet drijven in de sloot, op zijn rug, dood. Ik bleef staan. Wat was er gebeurd? Was hij aangevallen door een hond? Was hij ziek? Had hij gevochten voordat hij zich overgaf aan het water?

Terwijl ik daar stond, kwam een andere meerkoet tevoorschijn tussen het riet. Was dit zijn partner? Hadden ze samen een mooie lente tegemoet willen gaan, een nest bouwend, hun jongen grootbrengend, totdat het leven een andere wending nam?

Ik realiseerde me hoe vaak wij mensen denken de enigen te zijn met een verhaal, met drama. Maar opeens zag ik het overal om me heen. In alles speelde zich een verhaal af, onopgemerkt. De gemarkeerde boom die binnenkort zal worden omgezaagd. De vogel die uit zijn nest is gevallen. De spin die, keer op keer,  geduldig haar web weeft, en het noodlot van de vlieg die erin verstrikt raakt.

In de natuur is er leven en groei, hoop en teleurstelling, maar ook pijn en verlies. Zij laat zien hoe vanzelfsprekend de cyclus is van leven, veroudering en dood. Er is geen verzet, alleen een stille overgave aan wat komt en wat gaat. Acceptatie. Loslaten. En vooral: vertrouwen.

Niets gaat verloren. Hoe klein ook, alles wat neervalt wordt afgebroken tot voeding voor iets nieuws. Misschien iets wat nog onzichtbaar is, nog moet groeien. De natuur vecht niet tegen verlies, ze transformeert het. Misschien is dat de les.

Verlies is nooit alleen een einde. Het is het begin van iets wat we nog niet kunnen zien. Zelfs verdriet heeft zijn plek in de cyclus van het leven. Het kan een zaadje van empathie en compassie doen ontkiemen, een bron van kracht en inspiratie worden.

Te weten dat ik niet alleen ben in mijn pijn, opent mijn hart voor alles wat leeft. En geeft me vertrouwen dat ik, net als de natuur, altijd mijn weg zal blijven vinden.

Klik hier als je het leuk vindt om meer blogs te lezen.

Warme groeten,